Albert Kamy Miti i Sizifit e book Part 1
Absurdi dhe Vetëvrasja
Ka vetëm një problem filozofik me të vërtetë serioz: vetëvrasja. Të tregosh nëse jeta ia vlen apo nuk ia vlen të jetohet, do të thotë t’i përgjigjesh pyetjes themelore të filozofisë. Të tjerat, nëse bota ka tri
përmasa, nëse shpirti ka nëntë apo dymbëdhjetë kategori, vijnë më pas.
Këto janë lojëra; në fillim duhet t’i përgjigjesh kësaj pyetjeje. Dhe, po qe e vërtetë ajo që thoshte Niçja se një filozof, për të qenë i respektuar, duhet të predikojë nëpërmjet shembullit të vet, kuptohet rëndësia e kësaj përgjigjeje, meqë ajo do t’i paraprijë veprimit përfundimtar. Këto
të vërteta janë të kuptueshme për zemrën, po duhet t’i thellosh për t’i bërë të qarta për arsyen. Nëse do të kërkoj të dalloj një problem të ngutshëm nga një tjetër, duhet të marr parasysh veprimet që jam i detyruar të kryej. Asnjëherë nuk kam parë njeri të vdesë për hir të
argumenteve ontologjike. Galileu, i cili zotëronte një të vërtetë shkencore të rëndësishme, e mohoi me shumë lehtësi sapo iu vu jeta në rrezik. Në njëfarë kuptimi, ai bëri mirë. Nuk ia vlente të humbje jetën në turrën e druve për këtë të vërtetë. Toka apo dielli rrotullohet rreth njëri-tjetrit, kjo gjë është pa interes. Me një fjalë, është një problem i kotë. Nga ana tjetër, kam vënë re se shumë njerëz i japin fund jetës, sepse mendojnë që nuk ia vlen të jetohet. Kam parë të tjerë, që paradoksalisht vriten për idetë ose iluzionet, të cilat i japin kuptim jetës së tyre (ajo gjë që quhet arsye për të jetuar është njëkohësisht një arsye e shkëlqyer edhe për të vdekur). Pra jami mendimit se kuptimi i jetës është problemi më i ngutshëm. Si ti përgjigjemi? Për të gjitha problemet thelbësore, këtu unë përfshij të gjitha ato që të bëjnë të vdesësh ose ato që shumëfishojnë dashurinë për jetën. ka me siguri dy metoda të menduari, ajo e La Palisës dhe ajo e Don Kishotit. Vetëm ekuilibri midis të vërtetave dhe lirizmit mund të na lejojë të përftojmë njëkohësisht emocion dhe qartësi. Pra, para një çështjeje të tillë, sa të thjeshtë aq dhe të ngarkuar me patetizëm, dialektika akademike dhe klasike duhet t’ia lëshojë vendin, merret me mend, një mënyrë të
menduari më modeste që mbështetet sa në bon sens-in aq dhe në qëndrimin dashamirës.
Albert Kamy Renia e book Part 1
Zotëri, a mund t’ju ofroj shërbimet e mia, pa rrezikun që të dukem i bezdisshëm ? Kam frikë se nuk do të merreni vesh nga gorilla e nderuar që kryeson fatet e këtij bari. Në fakt, ai nuk flet tjetër veç hollandisht. Nuk ka për të kuptuar se dëshironi kulumri, veç në qoftë se më lini mua t’ju mbroj kauzën tuaj. Ja, guxoj të shpresoj se më ka kuptuar ; kjo tundje koke duhet të nënkuptojë se po iu dorëzohet argumenteve të mia. Ai po shkon, në fakt, po nxiton, me një ngadalësi të urtë. Jeni me fat, nuk ka hungëritur. Kur nuk dëshiron të shërbejë, një hungëritje i mjafton : askush s’ngulmon. Të jesh mbret i humoreve të tua, këtë e gëzojnë vetëm kafshët e mëdha. Por po tërhiqem, zotëri, i lumtur t’ju kem shërbyer. Ju falenderoj dhe do të pranoja po të isha i sigurtë se nuk do të bëhem i mërzitshëm. Jeni tepër i mirë. Do ta vendos pra gotën time pranë tuajës.
[3d-flip-book mode="thumbnail-lightbox" id="5279" lightbox="dark-shadow"][/3d-flip-book]
Albert Kamy Vera ne Algjer e book Part 1
Megjithatë, si ta tregoj që këto imazhe të vdekjes nuk ndahen asnjëherë nga jeta? Në këtë vend vlerat janë të lidhura ngushtë me njëra-tjetrën. Kur ngasin një makinë varrimi të zbrazët, shakaja e zgjedhur e sipërmarrësve algjerianë të varrimit është t’i thërrasin çdo vajze të bukur që takojnë rrugës: “A do një xhiro, motër?”
*****
Di vetëm se ky qiell do të ekzistojë edhe pas meje. Por çfarë duhet të quaj përjetësi përveç asaj që do të vazhdojë të ekzistojë pas vdekjes sime?
*****
Nuk dua të jem brutal ose të dukem ekstravagant. Por, në fund të fundit, ajo çka më mohon në këtë jetë është ajo çka më vret në fillim. Gjithçka që i thur lavde jetës, në të njëjtën kohë ia shton asaj kotësinë.
*****
Nuk ka më shkretëtira. Nuk ka më as ishuj. Veç ndihet një nevojë për to. Për ta kuptuar botën, dikujt i duhet të largohet nga ajo herë pas here; për t’u shërbyer njerëzve më mirë, dikujt i duhet të qëndrojë për pak kohë larg tyre.
*****
Vetë shkretëtira ka marrë kuptim; ajo ka qënë mbushur me poezi deri në grykë. Ajo është një vend i shenjtë për të gjitha brengat e kësaj bote. Por në momente të caktuara, zemra nuk kërkon më shumë sesa vende ku të mungojë poezia.
*****
Sigurisht, është e pamundur të shkatërroj gurin. Ai thjesht zhvendoset nga njëri vend në tjetrin. Sidoqoftë, ai do të jetojë më gjatë se njerëzit që e përdorin atë për nevojat e tyre. Hëpërhë, ai plotëson dëshirën që kanë ata për veprim. Ndoshta kjo në vetvete është diçka e pavlefshme. Por, të lëvizësh gjërat nga njëri vend në tjetrin, kjo është puna e njerëzve.
[ihc-hide-content ihc_mb_type="show" ihc_mb_who="all" ihc_mb_template="-1" ][3d-flip-book mode="thumbnail-lightbox" id="5281"][/3d-flip-book][/ihc-hide-content]